به گزارش ایکنا، سهیل محمودی، شاعر و پژوهشگر ادب پارسی، در دوازدهمین برنامه رمضانی «سوره تماشا» گفت:
الهی سینهای ده آتش افروز
در آن سینه دلی وان دل همه سوز
سلام، بسیار سلام؛ درود فراوان درود
مناجات و نیایش در کنار عاشقی کردن و کلام تغزلی، اولین بارقهها و جرقههای شعر در تمامی جهان و در طول تاریخ بشر بودند. انسانِ گذشته، در گوش آسمان زمزمه میکرد و راز دل، باز میگفت و این مناجاتها بر همین اساس شکل گرفته است.
کتابهای آسمانی هم که برای هدایت بشر نازل شدند، نیایش را به ما آموختند و قرآن کریم هم به ما میآموزد که چگونه نیایش کنیم، مثلاً در همین ماه رمضان میشنویم: رَبَّنَا إِنَّنَا سَمِعْنَا مُنَادِيًا يُنَادِي لِلْإِيمَانِ أَنْ آمِنُوا بِرَبِّكُمْ...... (آیه 93 سوره آل عمران) و اینها مناجاتهایی هستند که خداوند به ما آموزش داده است.
در دیدار امروزمان سطرهایی از شعر اسماعیل شاهرودی را برایتان میخوانم. او از اولین شاگردان نیما در شعر نو بوده و نیما بر کتاب او مقدمه نوشته است و امید بسیاری به او داشته است. شاهرودی رنجهای فراوان دید و خیلی زود در سن 57 سالگی از دنیا رفت.
او در اشعارش مناجاتی با رویکرد اجتماعی دارد و اگر دقت کنید، درمییابید مناجاتهای قرآن هم زبان جمعی دارند و کمتر میبینید کلمه ربی به کار رود و در بیشتر آیات ربنا به کار رفته است.
مرحوم اسماعیل شاهرودی هم، از زبان ما سخن میگوید و با خداوند به نیایش میپردازد.
ای آفريدگار!
با پای شعر سوی تو میآيم اين زمان،
تا سر كنم ترانه خود را از بام روزگار
در آن زمان كه گردنه حرف باز بود
لبهای شعر من جز آستان رنج نبوسيد هیچگاه
هرگز نكرد نقش و نگار يأس
ديوار آرزوی دراز مرا سياه،
ای آفريدگار!
بگذار تا دوباره بكارم در سرزمين شعر بذر اميد را
بگذار تا ز سینه برآرم صبح سپيد را
ای آفريدگار!
ما را ز گير و دار نگهدار
از روی شهر تيرگی كينه را بگير،
وقتی كه میرود چشمی به خواب ناز
آن چشم را ز آفت كابوس حفظ كن
عشاق را سلامتی جاودان ببخش
آنها چو آب چشمه گوارا و روشناند
آنها درون جنگل انبوه شعر من
دنبال مرغ گمشدهای پرسه میزنند
ای آفريدگار!
در جام ما شراب تحمل بسيارتر بريز
ما پیرو طريقه كس جز تو نيستيم
ای آفریدگار.
روح زنده یاد اسماعیل شاهرودی شاعر پیشکسوت عرصه شعر امروز ایران شاد باد.
انتهای پیام